თბილისის მეტრო, რომელსაც დედაქალაქის მოსახლეობის ის ნაწილი იყენებს, ვისაც დაბალი შემოსავალი აქვს, ამ საეკრანო ნამუშევრის სახლად იქცა. მიწისქვეშა სადგურებში ინტეგრირებული ნამუშევარი ქმნის უსასრულო ლაქას მგზავრებისთვის, რომლებსაც მჭიდრო და მონოტონურ გარემოში უწევთ ყოფნა. დროებითი ხედვა წამიერად იჭრება გარდამავალ ტერიტორიაში და ამ უადგილობას მგრძნობიარე, ადამიანურ სივრცედ აქცევს.