ორ დიდ გზას (ორ უბანს) ერთი გრძელი ხიდი აკავშირებს. ხიდის ქვეშ უზარმაზარი სივრცეა. ჩემი საიდუმლო ადგილია, რომელიც ძალაინ ბევრმა ადამიანმა იცის. უცნაური ხიდია, განათება მხოლოდ ერთ ბოლოში აქვს, უკუნით ღამეებში საერთოდ ქრება და მის ბოლოში მხოლოდ ლამპიონი ჩანს... ზამთარში, როცა თოვს, ლამპიონის ყვითელ შუქზე ფიფქები ისე ფარფატებს, შეიძლება თავბრუ დაგახვიოს, თან იმ მწერებს გავს მუდამ სინათლისკენ რომ მიილტვის, მიუხედავად იმისა, რომ ის მას მოკლავს. რატომღაც სინათლეში მოფარფატე მწერი ზაფხულის ქალაქის ცხელ ღამესთან ასოცირდება, მოგუდულ, ჩუმ ღამესთან, მხოლოდ მწერების ფრთების ფართხუნის ხმა რომ ისმის... ეგეთ ღამეშიც ვყოფილვარ ჩემს საიდუმლო ადგილას, მგონი ქალაქის ყველაზე ჩუმი ადგილია.... საინტერესო და ცოტა სასაცილოცაა დედამიწის რაღაც ადგილს ყოველთვის მაღლიდან რომ უყურებ; მიუხედავად იმისა, რომ ხიდზე ბევრი დრო გამიტარებია, მისი ორივე ხედით დავმტკბარვარ, მის ქვეშ არასდროს ვყოფილვარ... განსაკუთრებით წვიმაში მიყვარდა ხიდზე გადასვლა, მაგ დროს მეგონა, რომ ვიღაცამ ჩემთვის იაპონიის ნაწილი ამოგლიჯა და თბილისში ჩამისვა, რომ ხანდახან წვიმის მოყვარულ იაპონელად ვქცეულიყავი. ხიდის ქვეშ სხვა რეალობაა.